Ο Βουδισμός [Κιν.: Fójiào 佛教] δημιουργήθηκε στην Ινδία και πολλοί Ινδοί μοναχοί ταξίδεψαν στην Κίνα για να διαδώσουν τη Βουδική διδασκαλία. Υπήρξαν όμως και πολλοί βουδιστές προσκυνητές που ταξίδεψαν από την Κίνα για να μελετήσουν τις γραφές, περπατώντας κατά μήκος του βόρειου ή νότιου «δρόμου του μεταξιού» [Κιν.: Sīlù 丝路]. Ο
Σουάν Τζανγκ [Κιν.: Xuán Zàng 玄奘 | 602 ～ 664 Κ.Ε.] και ο Φα Σιέν [Κιν.: Fǎxiǎn 法顯 | 337 ～ 422 Κ.Ε.] είναι δύο από τους πιο διάσημους Κινέζους Μοναχούς που το πραγματοποίησαν.
Αρκετοί κινέζοι αυτοκράτορες έστελναν ειδικούς απεσταλμένους στην Ινδία για να προσκαλέσουν βουδιστές μοναχούς [Κιν.: sēng 僧] να επισκεφτούν την Κίνα και να διδάξουν το βουδισμό, ο οποίος θεωρήθηκε ως εκπαιδευτικό σύστημα (κιν: xuézhì 学制] και όχι ως θρησκεία [Κιν.: jiào 教].
Σύμφωνα με το εγχειρίδιο “συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών” [Κιν.: Xù gāosēng zhuàn 续高僧传] που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό
Ντάο Σουάν [Κιν.: Dàoxuān 道宣 | 596 ～ 667Κ.Ε.], ένας διάσημος Ινδός μοναχός ήρθε στo Πινγτσένγκ [Κιν.: Píngchéng 平城 ] την Πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.], τον 5ο αιώνα, διασχίζοντας το τεράστιο εμπόδιο της σειράς των βουνών των Ιμαλαΐων [Κιν.: XǐmǎlāyǎShān 喜马拉雅山], διδάσκοντας το βουδικό δόγμα του μικρού οχήματος [Κιν.: xiǎoshèng 小乘]. O Ινδός μοναχός ονομαζόταν Φο Τουό [Κιν.: Fótuó 佛陀], που σημαίνει “Βουδικό Κεφάλι”. Όμως ο λόγιος ιστορικός, Ουέϊ Σου [Κιν.: Wèishōu 魏收 | 506 ～ 572 Κ.Ε.] στο βιβλίο του “Το βιβλίο της Περιόδου Ουέϊ” [Κιν.: Wèishū 魏書] που γράφτηκε το 554 Κ.Ε. αναφέρει πως το όνομα του Ινδού Δάσκαλου, ήταν
Μπα Τουό [Κιν.: Bátuó 跋陀].
Υπάρχουν πολλοί επίσης που λόγω των διαφορετικών αξιόλογων πηγών ανακατασκεύασαν το όνομα του Ινδού Μοναχού στα σανσκριτικά σε Μπούντα Μπάντρα υποστηρίζοντας ότι το όνομα του ήταν Φοτουό Μπατουό [Κιν.: Fótuó Bátuó 佛駄跋陀].
Ο Μπα Τουό, απολάμβανε τη γενναιοδωρία του Αυτοκράτορα (με τον οποίο είχε συναντηθεί αρκετές φορές και τον είχε επηρεάσει βαθύτατα με τη βουδική σκέψη του] και της μητριάς του βασίλισσας Φενγκ [Κιν.: Fénghuánghòu, Féngníng 馮皇后, 冯宁 | 442 ～ 490 Κ.Ε.] από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στη Κίνα. Σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης Ντενγκ Φενγκ [Κιν.: Dēngfēng xiànzhì 登封县志] ο Μπα Τουό έφτασε στη Κίνα το 464 Κ.Ε. και δίδαξε το Βουδικό δόγμα για 30 χρόνια.
Ο αφοσιωμένος στη βουδική διδασκαλία αυτοκράτορας
Σιάο Ουέν Ντι [Κιν.: xiàowéndì 孝文帝 | 467 ～ 499 Κ.Ε.], το 494 μετέφερε τη πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.] από το Πινγτσένγκ [Κιν.: Píngchéng 平城 ] το σημερινό Ντα Τονγκ του Σαάν Σι [Κιν.: Dàtóng, Shānxī 大同, 山西] στη Λούο Γιανγκ [Κιν.: Luòyáng 洛阳].
Ένα χρόνο μετά, το 495Κ.Ε. θέσπισε ένα διάταγμα με το οποίο ίδρυσε ένα ναό για να τιμήσει τη διδασκαλία του μεγάλου βουδιστή μοναχού στο μέρος που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, στη βόρεια πλευρά του βουνού Σαοσί [Κιν.: ShàoshìShān 少室山] της οροσειράς Σονγκ [Κιν.: Sōng Shān 嵩山], βορειοδυτικά της πόλης Deng Feng [Κιν.: Dēngfēng 登封市], στην επαρχία Χονάν [Κιν.: Hénán 河南]. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστκά στο μοναδικό Ντατσίνγκ γιτόνγκ τζι [Κιν.: Dàqìngyītǒngzhì 大清一統志] που γράφτηκε από τον Αυτοκράτορα Τζία Τσινγκ [Κιν.: Jiāqìng 嘉慶 |1760 ～ 1820 Κ.Ε.] και τυπώθηκε το 1842, Το Μοναστήρι του Νεαρού Δάσους που βρίσκεται στην επαρχία Χενάν χτίστηκε το 20ο έτος της εποχής Τάϊ Χο [Κιν.: Běiwèitàihéshíjiǔnián 北魏太和十九年 495 Κ.Ε.], γνωστής σαν “Η εποχή της Υπέρτατης Αρμονίας” της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.]
Το νέο μοναστήρι πήρε την ονομασία Σάο [Κιν.: Shào 少] Λιν [Κιν.: lín 林] που σημαίνει Νεαρό Δάσος.
O λόγιος Τζινγκ Ρι Τζεν [Κιν.: Jĭngrìzhēn 景日昣] στις αρχές της δυναστείας των Τσινγκ [Κιν.: Qīng Cháo 清朝| 1644 ～ 1911 Κ.Ε.] το ανέλυσε στο βιβλίο του σχετικά με το Βουνό Σονγκ [Κιν.: shuō Sōng 说嵩]
" Σαολίν, Δάσος των νεαρών δέντρων. [Κιν.: Shàolínzhĕ, shăoshìzhīlínyĕ 少林者，少室之林也]".
Η φήμη του νεοϊδρυθέντος
Μοναστηριού Σαολίν ήταν πολύ μεγάλη. Λόγιοι του 6ου αιώνα όπως ο
Ράτνα Μάτι [Κιν.: lènàmódī 勒那摩提] και ο
Μπόντι Ρούτσι [Κιν.: Pútíliúzhī 菩提流支] το 508 Κ.Ε. βρέθηκαν στο Σαολίν για να μεταφράσουν τη Σούτρα των 10 καταστάσεων [Κιν.: shí dì jīng 十地經]. Το 645 Κ.Ε. ο Μεγάλος Αναχωρητής Σουάν Τζαν ζήτησε άδεια από τον
Αυτοκράτορα Τάϊ Τζονγκ [Κιν.: Tàizōng 太宗 | 599 ～ 649 Κ.Ε.] για να μείνει στο Μοναστήρι του Νεαρού Δάσους, κάτι που όμως δεν έγινε.
Ο Μπά Τουό, θεωρείται ο ιδρυτής του Ναού Σαολίν [Κιν.: Shàolínsìdechuànglì 少林寺的创立] και βάση των ιστορικών αρχείων του Μοναστηριού παρέμεινε σαν επικεφαλής Ηγούμενος από το 495 έως το 520 όπου και επέτυχε τη τη Νιρβάνα [Κιν.: niè pán 涅槃]. Ο Ινδός Μοναχός ήταν επίσης κι ένας από τους μεγαλύτερους μεταφραστές των Βουδικών κειμένων από τα σανσκριτικά στην κινεζική γλώσσα.
Ολοκλήρωσε την μετάφραση της Αβαταμσάκα Σούτρα [Κιν.: huá yán jīng 華嚴經], της Μάχα Παρινιρβάνα Σούτρα [Κιν.: Nièpán Jīng 涅槃經], της Βιμαλακίρτι Σούτρα [Κιν.: Wéimójié suǒshuō jīng 維摩詰所說經], της Ντασαμπουμίκα Σούτρα [Κιν.: shí dì jīng 十地经] και της Σούτρα του Λωτού [Κιν.: Fǎ Huá Jīng 法華經].
Σύμφωνα με το βιβλίο “Αρχείο διάσημων ζωγραφιών στο πέρασμα των Δυναστειών [Κιν.: lìdàimínghuàjì 歷代名畫記] του διάσημου λόγιου και ιστορικού Τζανγκ Γιαν Γιουάν [Κιν.: zhāngyànyuăn 張彥遠] που έζησε κατά τη Δυναστεία Τανγκ [Κιν.: Táng Cháo 唐朝| 618 ～ 907 Κ.Ε.] ο Μπα Τουό, ήταν επίσης κι ένας εξαίρετος ζωγράφος, βουδικών παραστάσεων.
Οι πρώτοι μαθητές του Μπα Τουό Λο, ο
Χουέ Γκουάνγκ [Κιν.: huìguāng 慧光 | 487 ～ 536 Κ.Ε.] και ο
Σενγκ Τσόου [Κιν.: sēngchóu 僧稠 | 480 ～ 560 Κ.Ε.] ο οποίος έγινε ο Ηγούμενος του Σάο Λιν από το 520 έως το 560Κ.Ε. Και οι δύο μοναχοί ήταν εκπαιδευμένοι στις πολεμικές τέχνες και αυτό το γεγονός κάνει πολλούς ιστορικούς να τους θεωρούν ιδρυτές του
Σαολίν Kουνγκ Φου [Κιν.: Shàolín Sì wǔgōng 少林寺武功]. Ένας από τους μαθητές του Μπα Τουό ήταν και ο Μοναχός Ντάο Πινγκ [Κιν.: dàopíng 道凭 | 488 ～ 559 Κ.Ε.], ιδρυτής του Μοναστηριού Λινγκ Τσουάν Σι Σι Κου [Κιν.: língquánsìshíkū 灵泉寺石窟] στο Ανγιάνγκ [Κιν.: Anyáng 安阳] της επαρχίας Χονάν.
Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Μοναχοί που επηρέασαν το Σαολίν»
ISBN: 978-960-93-4837-9
Με την άδεια του Συγγραφέα
